Er worden, bij de meeste stellen binnen de relatietherapie weinig tot geen afspraken gemaakt over communicatie. Als de vrouw uit een gezin komt waarbij de gezinsleden aan een half woord genoeg hadden, kan dit in een relatie met iemand met autisme heel vervelend zijn. Ieder gaat verder hoe hij/zij gewend is te communiceren. Beide partners drijven steeds verder uit elkaar omdat de aanname een steeds grotere rol in de communicatie gaat krijgen. Aannemen wat de ander bedoelt zonder dit te controleren is funest voor elke relatie.
In de slaapkamer wordt de communicatie er niet opeens beter op, zeker niet. De man kan denken dat zolang hij niets hoort, er ook geen probleem is. De vrouw wil niet elke vrijdagavond om 10.15 uur seks met twee kaarsjes aan maar zegt dit niet uit angst de ander snoeihard af te wijzen. Waar moet je beginnen??
In de therapieruimte komt vaak de vraag: `We hoeven toch niet voor elk dingetje ellenlange gesprekken te voeren? Nee, maar wat is belangrijk genoeg om een gesprek over te voeren? Bij het maken van afspraken met elkaar kun je heel klein beginnen. Eerst beginnen met zaken die wat makkelijker liggen. Vaak zie je dat als er eenmaal afspraken staan, er meer rust en duidelijkheid komt. Wees je er als partner van bewust dat jij de focus zult moeten leggen. Mensen met autisme kunnen niet altijd hoofd- van bijzaken scheiden behalve als de kaders duidelijk zijn. Het is dus fijn als je als partner kaders aanbrengt en het onderwerp klein houdt.
Bespreek altijd wat je wel wilt. Ga niet verwijten want dan haakt iedereen toch af?
Denk wel eerst na wat je precies wilt want de feitelijke onderbouwing is zeer gewenst voor iemand met autisme. Dus waarom wil je iets? Kom dus goed beslagen ten ijs. Stap niet in de valkuil dat als je een dingetje hebt besproken dat het tweede puntje ook nog wel `even´ kan. NEE NEE NEE, niet doen want dat tweede puntje had je niet goed voorbereid. Dan beëindigt zo´n gesprek toch nog in verwijten. Daar wilde je toch juist uitblijven?
