“Wat ik lastig vind is dat mijn kind zo weinig drinkt,” aldus Sonja. “De drinkfles van Sven is vaak niet aangeraakt als hij uit school komt.”
Sonja kan daar zelf maar weinig aan doen, denkt ze. Ze is er immers niet bij als Sven op school zit. Zij zou het liefste mee naar school gaan om erop toe te zien dat hij genoeg drinkt. Dat Sven nauwelijks drinkt, baart haar zorgen. Hetzelfde geldt voor eten op school. Sonja vraagt zich af wat ze van Sven mag verwachten.

Een ander kind komt thuis

Kinderen met autisme zien vaak hun eigen gedrag niet. Sven is leeg als hij uit school komt. Hij is totaal niet benaderbaar of aanspreekbaar. Sonja vertelt dat hij dan een compleet ander kind lijkt. In de communicatie met haar komt er bij Sven vaak niet meer dan een grom of een brom uit. Zelf heeft hij niet door hoe hij op zulke momenten reageert. Heeft Sven thuis eenmaal weer gegeten en gedronken, dan is hij weer zijn vrolijke zelf.

Geen contact met het lijf

Binnen de begeleiding van gezinnen zie ik dit onderwerp geregeld terugkeren. Maar wat is hier nou eigenlijk aan de hand?
Bij kinderen met autisme is er vaak weinig tot geen contact met het lichaam. Daar waar kinderen zonder autisme aangeven dorst of trek te hebben gebeurt dat veelal niet bij kinderen met autisme. Vaak wordt de dorst- en hongerprikkels niet als dusdanig herkent.

Het lichaam trainen

Als jouw kind ook met zo’n onaangeraakte drinkbeker thuiskomt van school dan mist jouw kind mogelijk ook het signaal dat het dorst of trek heeft. Het is dan zaak dat je op gezette tijden zorgt dat je kind eten en drinken binnenkrijgt. Dat moet je je kind leren.
Leuk verhaal maar hoe krijg je dat voor elkaar bij kinderen met autisme?
Sommige moeders werken met stickers op de drinkbeker om aan te gegeven wanneer en tot waar er gedronken mag worden. Zo weet het kind dat en hoeveel het op een gegeven moment moet drinken. Of je spreekt met je kind af dat het ook eet of drinkt als hun vriendje of de juf dat doet. Zo leer je jouw kind de regelmaat en de momenten aan.

Wat wel en niet werkt

Wat totaal niet werkt is boos worden op je kind. Er is namelijk geen sprake van onwil, maar onkunde in het herkennen van prikkels. Wat dus wel werkt is je kind betrekken bij het leren te zorgen voor zichzelf. Met bovenstaande tips kunnen jullie al een heel eind komen.