Je herkent het misschien wel. Je staat je schoenen aan te trekken in de gang. Je kind met autisme moet naar school en loopt nog net niet door je heen om bij de deur te komen.
Of je gaat naar je werk en je wenst je kind een fijne dag toe, waarop het vervolgens dan zo pijnlijk stil blijft.
Of je kind loopt zomaar weg, terwijl je met je kind staat te praten.

Vreemd gedrag

Als moeder vraag je je af waarom je kind niet even vraagt of het erlangs mag op weg naar de deur om naar school te gaan. Of waarom het niet even de moeite neemt om jou ook een fijne dag toe te wensen. Als je met je kind staat te praten, kan hij/zij toch even zeggen wat het gaat doen in plaats van zomaar weg te lopen. Dat is toch niet te veel gevraagd?

Ongeloof

Hoe moet je dit gedrag van je kind nou eigenlijk interpreteren?
Doet je kind expres zo tegen je of speelt er iets anders?
Als je je afvraagt of je kind dit gedrag expres vertoont, dan maak je het gedrag persoonlijk.
Er is, bij moeders van kinderen met autisme, vaak sprake van een tweestrijd.
In hun hoofd klinkt een stemmetje dat niet kan geloven dat het kind dit gedrag expres vertoont, dat hun kind opzettelijk niet vraagt of het erlangs mag of niet even de moeite neemt om jou ook een fijne dag toe te wensen.
Aan de ene kant zitten moeders van kinderen met autisme ermee dat hun kind asociaal gedrag vertoont. Aan de andere kant willen zij niet geloven dat hun kind dit gedrag expres vertoont. Je twijfelt als moeder: “Is het nou echt ronduit onbeschoft gedrag of mis ik iets?”

Je gevoel durven volgen

Nee hoor, maak je niet druk. Je gevoel zegt vaak al dat het uitblijven van dit sociale handelen, het uitblijven van die interactie die je normaliter wel hebt met anderen, echt niet expres gebeurt en dat klopt helemaal.
Als je als moeder in een tweestrijd zit, is het meestal vanwege het autismestuk dat een rol speelt. Maak het bij autisme niet persoonlijk! (Dit komt uitgebreid aan de orde in training 1. Autisme (h)erkennen).

Wat gebeurt hier nou?

Wat je je eigenlijk afvraagt is: “Wat is hier nou eigenlijk aan de hand?”
Het ontbreken van de genoemde interacties, hoe je handelt naar anderen toe, komt veel voor bij mensen met autisme.
Moeders twijfelen vaak, omdat hun kind na zo’n situatie, waarin het sociale zo ontbreekt, verdergaan alsof er niets is gebeurd. Nou is dit dan ook precies wat er aan de hand is.

Dit is de onkunde

Daar waar de sociale interacties uitblijven, is er bijna altijd sprake van onkunde.
Je kind weet eigenlijk niet zo goed hoe het zich moet gedragen in de situatie en is woordverlegen.
Meestal zijn kinderen met autisme woordverlegen. Een term waar een moeder jaren geleden mee aankwam en die helemaal klopt, als je uit wilt drukken dat het kind de juiste woorden niet kan vinden om te zeggen wat het bedoelt.

Een kind met autisme kan zich soms verschuilen achter de zin: “Ik ben verlegen”. Deze is heel snel te tackelen door na te vragen of je kind wel wist hoe het zich ergens in moest mengen of hoe het iets moest aangeven. Als je ontwijkende antwoorden krijgt, weet je meestal al dat het geen verlegenheid van je kind is, maar dat het eigenlijk niet wist hoe het moest.

Sociale situaties kunnen lastig zijn voor je kind met autisme.

Waar heeft je kind wat aan?
Let er eens op of jouw kind inderdaad woordverlegen is. En mocht dat zo zijn, kun je je afvragen waar je kind dan echt iets aan heeft.
Daar waar je kind de woorden zelf nog niet heeft, is het fijn als er een ondertitelaar komt. Zodat daar waar de sociale zinnen ontbreken, jij als moeder dan weet dat de onkunde ervoor zorgt dat de doorgang naar een goede communicatie/interactie versperd wordt door het ontbreken van de juiste woorden.
Als jij die vertaler wordt voor je kind, zou je hem/haar op het bewuste moment kunnen ‘vragen’: “Oh, je wilt er even langs?”. Vervolgens zou je je kind kunnen vertellen hoe het deze situatie verbaal aanpakt: “Dan zeg je: ‘Mam, zou ik er even langs mogen?’”

Vond je dit artikel interessant en wil je nog meer weten waar je naar moet kijken. Download hieronder de handout.