Mijn kind kan me soms overvallen met een vraag waar ik nog geen seconde over na heb gedacht.
Ankie, mijn dochter van 10 met autisme, heeft daar een bijzonder talent voor. Ze kan nogal… ehm, vasthoudend zijn. Nu weet ik dat als ik haar geen duidelijke reactie geef, dat er een mapje in haar hoofd open blijft staan. Met als gevolg de herhaling. Dan bedoel ik ook écht herhaling. Zo’n herhaling waarbij je oren bijna gaan hangen maar je moet dit uitzitten.

Repeat repeat repeat
Ankie stond gisteren voor mijn neus, vol in de repeat modus, en vertelde me voor de honderdste keer dat ze geld nodig had voor de kermis voor die avond. Ja, die kermis waar ik nog geen seconde aan had gedacht.

Nu graag

Als er iets moet bij Ankie, dan moet het ook meteen. En als ik dan nee zeg? Nou, dan komt er een relaas over hoe slecht ze het hier wel niet heeft. Serieus, als je haar zou geloven, zouden zelfs de muizen in dit huis te depressief zijn om nog kaas te eten. En als ik nee zeg, kan ik er zeker van zijn dat er iemand boos is—de hele avond, zo niet de rest van de week.

Wat zou ik willen?

Ik vind die impulsieve kant van Ankie behoorlijk lastig. In mijn ideale wereld zou Ankie vanzelf begrijpen dat ze af en toe wat dwingend overkomt, maar tja, door vallen en opstaan leer ik, dit gedrag hoort bij haar autisme. Ik moet dus zelf alert zijn en haar duidelijk maken dat niet alles meteen kan, hoe graag ze dat ook zou willen. En dat vraagt nogal wat van ons als ouders. Gelukkig zijn mijn man en ik het over het volgende punt eens: we laten ons niet meer voor het blok zetten. Klinkt goed. Maar hoe doe je dat eigenlijk? Meestal gebeurt het namelijk op de meest onhandige momenten, als je net bezig bent met honderd andere dingen. Dan is het dus de kunst om zo rustig en menselijk mogelijk te reageren.

Wat willen wij?

Mijn man en ik willen graag dat Ankie leert om initiatieven te nemen, maar ook dat we als ouders ons besluit kunnen onderbouwen. Ankie neemt namelijk alles heel serieus, zolang we maar een goede reden hebben. Dat is nou net het probleem bij die impulsieve momenten: we krijgen dan die tijd en ruimte niet om met een degelijke uitleg te komen.

Wat helpt mij

Dus nu zeg ik, op die momenten dat ik overrompeld word, eerlijk tegen Ankie dat ik er even over na ga denken. En dat ik, je raadt het al, op het moment druk ben met andere dingen. Mijn man is iets directer en heeft inmiddels een huisregel geïntroduceerd: als ze blijft drammen, is het antwoord automatisch “nee”. Dat was even slikken voor me, maar verrassend genoeg werkt het als een trein! Voor Ankie, dan, niet voor de kermis.