Opeens zag ik het. Laat ik het anders zeggen: we hadden door hoe we die konden benutten. Ik had er wel wat over gelezen, maar zodra zo’n moment zich voordoet, moet je het herkennen. En dan moet je ook nog weten hoe je het aanpakt – een uitdaging hoor – die intrinsieke motivatie gebruiken.

Het computergedrag van Björn? Nou, dat was… hoe zeg je dat netjes? Het was huilen met de pet op. Hij is 15, heeft autisme en, volgens mij, geen vrienden. Maar zodra ik daarover begin, ben ík degene die een probleem heeft. Mijn zoon? Die heeft vrienden genoeg hoor. Ja, volgens hem zijn iedereen die in hetzelfde spel zit zijn vrienden. Als ik dan weer eens probeer uit te leggen dat dat geen fysieke vrienden zijn – je weet wel, mensen van vlees en bloed – Waar maak ik me toch zo druk om? Nou er is zoveel waar ik me druk om maak dat ik niet wist waar ik moest beginnen. Daar sta ik dan weer, in m’n hempie. Ik klapte dicht. Eén ding wist ik heel zeker: dat vierkante beeldscherm ging hem niet verder helpen.

Maar toen gebeurde er iets onverwachts – een kleine doorbraak, zou je kunnen zeggen.
Björn chat veel tijdens het gamen, met die onzichtbare vrienden. Op een dag vertelde een van die jongens dat hij op een verdedigingssport zat. En toen gebeurde het:
Björns intrinsieke motivatie werd wakker geschud!

Tijdens het avondeten begon hij steeds vaker over die sport te praten. Natuurlijk, het klonk geweldig, maar je raadt het al: prijzig. Niet alleen de lessen, maar ook de spullen die hij nodig had. Mijn man stelde de vraag der vragen: “En hoe ga je dat betalen?” Hmm… daar had Björn nog niet zo over nagedacht.

We gingen samen brainstormen. Hoe doen andere tieners dat eigenlijk, geld verdienen? We kwamen uit bij zijn neef, die een krantenwijk heeft vanwege zijn dure hobby.
“Misschien moet je je neef eens bellen,” stelde mijn man voor. En toen gebeurde er iets magisch. Iemand bellen? Dat stond vroeger echt niet in Björns woordenboek. Normaal gesproken was ik degene die dat soort dingen deed – geen idee waarom ik daar steeds weer intrapte, maar goed, dat is misschien verleden tijd.

Op dat moment drong het tot me door: die intrinsieke motivatie werkte echt. Onze zoon, die normaal gesproken vastgelijmd zat aan zijn stoel voor zijn beeldscherm, kwam af en toe met ons ‘sparren’, zoals hij het noemt. En hé, wij klagen niet – we zijn allang blij dat hij meer betrokken is bij het echte leven.

En weet je wat? Hij heeft daadwerkelijk zijn neef gebeld. Oké, we moesten hem nog wel even uitleggen hoe je een telefoongesprek voert, maar hé, hij deed het. Stap voor stap betreedt onze 15-jarige de echte wereld. Soms kijken mijn man en ik elkaar weemoedig aan, want we weten dat we er nog lang niet zijn. Maar we weten ook waar we vandaan komen, en dat geeft hoop.