Joshu, 7 jaar, heeft autisme. Hij is lekker aan het fietsen en zijn kleine zusje Elize, 4 jaar, is ook bezig met haar fietsje. Elize heeft Ollie, haar olifant, bij zich en die mag voorin het mandje. Elize is vooral in de weer met Ollie, die mee mag op de fiets.

Joshu zou heel graag met zijn zusje fietsen. Hij kan al goed fietsen en hij wil het zijn zusje gaan leren. Moeder ziet ook hoe Elize eigenlijk niet bezig is met fietsen. Ze is vooral aan het spelen. Ollie mag mee op de fiets en wordt eigenlijk alleen in en uit het mandje gehaald. Verder wordt er weinig gefietst.

Joshu probeert zijn zusje te sturen door te zeggen: “Ga maar op de fiets zitten, Elize.” Als Elize op haar fietsje gaat zitten, dan gebeurt dat in het spel met Ollie. Voor Joshu is het een teken dat zijn zusje wil leren fietsen. Zodra Joshu ziet dat zijn zusje op haar fietsje zit, wil hij de grote broer zijn en haar helpen. Het enige wat Joshu wil, is dat zijn zusje zo snel mogelijk leert fietsen, zodat ze samen kunnen gaan fietsen. Hij geeft zijn zusje dan ook met de beste bedoelingen instructies over hoe ze moet fietsen. Joshu “helpt” hieraan mee door haar voetjes op de trappers te zetten en Elize te vertellen hoe ze het beste vaart kan maken om los van de grond te komen.

Joshu begint steeds meer frustratie op te bouwen. Hij zet de voetjes van Elize steeds venijniger op de trappers. Eigenlijk snapt hij niet zo goed waarom zijn zusje niet gewoon doet wat hij zegt. Ze zit nu toch op haar fiets? Het is toch niet zo moeilijk om te doen? Waarom is ze dan niet bezig met fietsen? Joshu loopt gefrustreerd naar z’n moeder en zegt haar dat hij het stom vindt dat Elize niet gewoon doet wat hij zegt.

In het verleden was moeder vaak een bemiddelaar en voelde ze zich machteloos in dit soort situaties. Ze zag de goede bedoelingen van haar zoon, heeft hem uitgelegd wat Elize aan het doen was. Waarom deze situatie Joshu niets oplevert. Het waren situaties waarin moeder zelfs weleens kwaad is geworden en hem uit pure frustratie toesprak in de trant van: “Laat dat kind nou eens met rust.” Wat moeder ook deed het mocht allemaal niet baten.

Voor Joshu is deze situatie alleen maar acceptabel, als Elize zelf aangeeft wat ze wil. Informatie moet van de kern komen, begrijpt moeder nu. Ze loopt nu meteen met Joshu mee naar buiten. Hij mag zelf aan Elize vragen of ze wil fietsen of niet. Moeder laat Joshu, weliswaar onder begeleiding, zelf de informatie halen die hij nodig heeft. Nu is de situatie hanteerbaar voor Joshu, moeder en de kleine Elize…