Onze dochter at ’s ochtends niks. Helemaal niks. Toch wilden we dat Myrte íets at voordat ze naar school ging. Myrte is 8 jaar en heeft autisme, en ontbijten was voor haar (en ons) een dagelijkse strijd.

Niet vragen, maar kaderen

“Wat wil je voor ontbijt?” leek een simpele vraag, maar het resultaat was steevast frustratie, irritatie en uiteindelijk geschreeuw. Niet echt de sfeer die je wilt bij je eerste kop koffie. We begrepen niet hoe Myrte communiceerde en zij begreep ons ook niet.
“Zeg gewoon wat je wil!” schreeuwde Myrte ons vaak toe. Achteraf gezien was dat precies de kern van het probleem: ze had behoefte aan duidelijkheid.

Wanneer is het goed?

Myrte wilde niet verdwalen in een eindeloos ontbijtbuffet aan keuzes. Ze had houvast nodig: dit of dat. Maar wij dachten haar juist te helpen door haar álle opties te geven. Gevolg? Volledige chaos. Rustig praten was geen optie meer, want we waren al mijlenver van elkaar verwijderd in de communicatie. Pas later drong het tot ons door: de vraag “Wat wil je eten?” was veel te groot voor Myrte.
Verwachtingen leren uitspreken
Nu bieden we haar een duidelijke keuze: “Wil je een boterham of muesli met een appel of banaan?” Dat is overzichtelijk en voorspelbaar. En wij? Wij leerden dat onze verwachting uitspreken juist hielp.
Elke ochtend is anders. Wat gisteren werkte, kan vandaag volstrekt onacceptabel zijn. (Want de verhouding muesli met appel die gisteren prima was, is vandaag kennelijk ‘te droog of te hard in Myrte’s mond’.) Maar door vaste kaders te geven, kan Myrte prima manoeuvreren.

Kaders geven houvast

Gelukkig hebben we nu onze structuur. En als de appel met muesli niet helemaal opgaat? Geen stress, dan gaat de rest mee in een bakje naar school. “Dan eet ik het later op, mam. Okee?”
En zo is er eindelijk rust in de tent. En het ontbijt? Dat hebben we in the pocket.