Ruzies over dat vierkante scherm. Ik werd er beroerd van.
“Ja, maar mam, Rolf mag van zijn ouders vier uur per dag schermtijd!”
Als ik Max, mijn zoon, moest geloven, waren wij de meest gierige ouders op aarde – als het om zijn schermtijd ging, tenminste.

Grens bereikt

We waren het helemaal zat. Elke dag opnieuw die ruzies, steeds omdat zijn schermtijd erop zat. We kregen een grote mond, frustratie en heel veel boosheid. Max heeft autisme en hij kan onbegrensd in boosheid blijven hangen. Er was dan ook weinig gezelligs meer aan als zijn schermtijd was afgelopen.
Wij vonden één uur per dag méér dan genoeg.

Absurd eigenlijk

We gaven hem iets en kregen daar een grote mond voor terug. Zo wilden we niet verder. Dit was eigenlijk absurd. Ons werd gevraagd hoe wij er geen last meer van zouden hebben – en hoe Max leert omgaan met onze afspraken?
Wie wil wat?
Het was duidelijk wat Max, die wilde het liefste ongelimiteerd op de iPad. We zijn gaan nadenken over wat wij eigenlijk willen.

Wat wel?

Mijn man en ik waren het snel eens: we willen in de eerste plaats af van de dagelijkse strijd. We zijn geen politieagenten zijn. We wilden dat Max verantwoordelijkheid leert nemen. Dat hij zélf, zonder gezeur, na een uur naar ons toe komt. Dat hij laat zien dat hij zich aan een afspraak kan houden.
Wij willen niet degene zijn die de iPad komt ‘afpakken’. Maar wat willen we dan wel? Wanneer zijn we tevreden?
We waren tevreden als Max dat apparaat zélf teruggeeft, op tijd, uit eigen beweging.

Verantwoordelijkheid leren dragen

Max vindt dat we hem vaak behandelen als een klein kind.
Juist daarom hebben we het gesprek omgedraaid:
“Dit gaat over verantwoordelijkheid leren dragen,” zeiden we tegen hem.
“Wij willen jou verantwoordelijkheid geven. Jij laat ons zien hoe jij daarmee omgaat. Kun jij je aan de afspraak houden en goed omgaan met schermtijd? Hoe laat je ons dat zien?”
Hoe ga jij dat aanpakken?
Concreet vroegen we Max:
“Wat kun jij doen om te laten zien dat je stopt na een uur, en dat je de iPad zelf aan ons teruggeeft?”

Dat weet ik toch niet!!!

Max was even stil. “Dat weet ik toch niet!” zei hij.
“Je bedoelt je weet het nog niet?” zeiden wij, bijna in koor.
En tot die tijd? Jij komt met een plan tot die tijd geen beeldscherm.
“Jaja” mompelde hij.
Verantwoordelijkheid nemen aan het begin doe je samen dus een beetje hulp kan je kind waarschijnlijk wel gebruiken.