Nu heb ik een keuze

Mijn naam is Frederique, ik ben 26 jaar en sinds 18 maanden weet ik dat ik autisme heb. Mijn diagnose heeft me geholpen te begrijpen waarom bepaalde dingen in mijn leven zo stroef lopen. Mijn autisme heeft een veel grotere invloed dan dat ik verwacht had.

Mijn gedachten zaten me al jaren op de hielen. Ik had veel moeite met het stilleggen van mijn gedachten. De ene gedachte werd overspoeld door een andere en ik leek er geen controle over te hebben. Ik weet nog precies wanneer het omslagpunt kwam. Op school hadden we een themadag waarbij we ons moesten kleden in iets wat we normaal nóóit zouden dragen. Ik was 17, een tomboy in hart en nieren, en had weinig op met mode. Dus trok ik voor de gelegenheid iets aan wat ik als ‘heel netjes’ beschouwde: een gave broek, een coltrui en daarover een blazer van mijn vader (Ja, mijn vaders kledingkast bleek verrassend veelzijdig). Om het af te maken, liet ik mijn haar los—zo kon ik me altijd nog verschuilen achter mijn lokken als er te veel sociaal van me zou worden gevraagd.

Een keerpunt

De reacties? Overweldigend positief! Complimenten vlogen over en weer, en iedereen leek in een opperbeste stemming. Voor mij werd het meer dan een leuke dag; het werd een keerpunt. Het bracht me iets dat ik hard nodig had: een nieuwe manier om uit mijn overvolle hoofd te stappen.

Mijn gedachten hadden namelijk de neiging om met zevenmijlslaarzen op hol te slaan. Alles leek me meer moeite te kosten dan anderen. Hoe deden zij dat toch—het leven moeiteloos doorfietsen terwijl ik het gevoel had dat mijn ketting er constant af lag? Het frustreerde me mateloos. Terwijl zij dingen in één keer leken te begrijpen, moest ik alles eerst volledig uitpluizen voordat ik ermee aan de slag kon. Mijn gedachten brachten me eerder in een isolement dan dat ze me vooruithielpen.

Maar op die verkleed-dag leerde ik iets cruciaals: ik had een keuze. Blijf ik gevangen in mijn eigen hoofd, of durf ik mijn aannames te checken?

Interviewopdracht op school

Tijdens een opdracht moesten we drie klasgenoten interviewen over hun ervaring met de dag. Vragen stellen, dus. En dat bleek voor mij niet vanzelfsprekend. Mijn gedachten gingen zó snel dat ik eerst duizend mentale stappen terug moest zetten om überhaupt bij een vraag te komen. Bovendien was ik ongeduldig—vragen stellen voelde als een stap achteruit, terwijl mijn perfectionistische brein alleen maar vooruit wilde.

En toch lag daar het antwoord. Wilde ik blijven vastzitten in mijn eigen hoofd of eindelijk een deur openen naar de wereld om me heen? Toen ik mijn klasgenoten begon te interviewen, ontvouwde zich een geheel nieuwe wereld. Bleek die ‘moeiteloze’ ander helemaal niet zo moeiteloos te zijn! Iedereen had zijn eigen onzekerheden, zijn eigen hobbels. En als ik dat nou eens ging zien als een leerproces? Dan konden mijn vragen ineens bruggen bouwen in plaats van muren optrekken.

Mijn perfectionisme

Mijn perfectionisme is er nog steeds hoor—die neemt niet zomaar ontslag. Meestal bezorgt het me frustratie, maar inmiddels herken ik het beestje. En ik leer steeds beter hoe ik het kan temmen. Het is een beetje als een eigenwijze hond die je af en toe stevig moet toespreken: braaf zijn, niet trekken, en vooral niet tegen iedereen op willen springen.

Ik heb met een PGB van de gemeente een traject gevolgd om mijn unieke handleiding te maken.