Mijn zoon Bas is 17 jaar en heeft autisme, en als hij de keuken verlaat, zou je denken dat er een klein natuurverschijnsel heeft plaatsgevonden. Hoe hij het doet, doet hij het, maar chaos is gegarandeerd. Uit school komt deze vent met trek thuis. Hij zegt: “Ik maak even een broodje Pin.” Wat gebeurt er nou eigenlijk. Een broodje Pin dat eindigt in zo’n chaos. Hoe doet hij dat? Nou, daar ben ik eens even voor gaan zitten.

Zijn gang begint bij een zakje onion rings, chips dat er nog stond van de vorige avond. Elk topje van zijn vingers krijgt een onion ring. Deze verdwijnen een voor een in zijn mond. Vervolgens trekt hij een lade open. Terwijl hij 4 schijfjes wortel pakt en in zijn mond stopt. De pot pindakaas wordt triomfantelijk tevoorschijn gehaald, en – waarom niet – ook de hagelslag. Op het aanrecht staat nog een bakje met twee halve perziken. Met zijn hand pakt hij een halve perzik. Deze is wat glad en belandt ergens op het aanrecht. Het is makkelijker om het nog eens te proberen. Pakt de andere uit het schaaltje en schijnt de eerst te zijn vergeten.

Bas trekt de bovenste lade open. Hij pakt een plak Peijnenburg koek en duwt deze in z’n geheel in zijn mond. Drie tukjes uit het pak duwt hij er even erachteraan. Het is een vrij droge bedoeling. De koelkast wordt opengetrokken, een pak melk wordt op het aanrecht gezet. De gele vla wordt even snel gepakt en in het lege perzikenschaaltje gegoten met wat hagelslag eroverheen. Melk uit een kopje is wat overdreven, uit het pak drinken is veel effectiever. Dat er wat naast zijn mond komt en op zijn sweater druppelt wordt schijnbaar niet opgemerkt.

De koelkastdeur gaat open voor de boter. Uit de kast komt een bord. De broodzak wordt opengetrokken, twee sneetjes brood landen op zijn bord. Dan rukt hij een la open voor een mes en begint zijn boterhammen te smeren. Terwijl hij aan het smeren is giet hij de vla naar binnen, vergetende dat de boel wat waterig is van het sap van de perziken.

Normaal gesproken laat hij alles wat hij heeft aangeraakt gewoon staan, alsof dat de standaardprocedure is. Maar vanaf vandaag geldt die regel niet meer.

Bas gaat met zijn boterhammen tegenover me zitten en neemt een grote hap, helemaal klaar om een gesprek met mij te beginnen. Maar we hebben sinds vorige week de code: volle mond, dat betekent eet je mond eerst leeg. Ik pas de code toe en zeg: “Volle mond” tegen Bas. Ik doe vervolgens alsof ik heel hard aan het werk ben (lees: ik klik wat doelloos rond), maar ik houd hem vanachter mijn beeldscherm vooralsnog scherp in de gaten. Zodra zijn mond leeg is en hij z’n relaas wil beginnen, kap ik het af met: “Ik ben aan het werk.”

Ik spreek mijn verwachting uit, met veel nadruk, dat hij lekker zijn brood opeet en de boel opruimt. “En als het aanrecht er net zo uitziet als toen je het aantrof, kom je maar naar me toe.” Dan voeg ik eraan toe: “Tegen die tijd ben ik vast ook wel klaar met mijn werk.”

En terwijl ik mijn ‘serieuze werkhouding’ hervat, doe ik alsof mijn neus bloedt.