“Luuk heeft gewoon iets anders nodig,” verzucht Claire terwijl ze met haar koffie speelt. “Maar ja, ik moet ook leren dat ik mijn kind met autisme niet mag vergelijken met mijn andere twee kids. Soms sla ik de spijker op z’n kop, maar net zo vaak begin ik al met kromme spijkers.”

En krom waren de spijkers, want Claire had op dit moment zélf genoeg aan haar hoofd. Haar contract was niet verlengd – precies nu haar man had besloten ondernemer te worden. Handig. Alsof dat nog niet genoeg was, werd haar moeder steeds vergeetachtiger. Claire vroeg zich af hoe veilig het eigenlijk nog was dat haar moeder alleen woonde. Kortom: de chaos in haar hoofd was te vergelijken met een gemiddeld huishouden op maandagochtend.

Geen ruimte voor extra verhalen

Tussen alle zorgen door probeerde Claire haar gezin draaiende te houden. Haar twee oudere dochters zagen hoe zwaar het was en leefden met haar mee. Maar Luuk? Die bleef maar aandacht vragen. “Luuk, soms is er gewoon even geen ruimte voor je,” probeerde Claire dan voorzichtig.

Het werkte zelden. Een harde “Nee, nu even niet Luuk!” bracht helaas vaker kortsluiting dan rust. Luuk begreep haar niet, en Claire voelde zich schuldig. Het gevolg? Escalaties waar iedereen moe en gefrustreerd van werd.

De zoektocht naar wat werkt

Claire begon een dagboek bij te houden van de momenten waarop het misging. Ze vroeg ook aan Luuk waarom hij dacht dat het fout liep. Zijn antwoorden waren verrassend eerlijk.

“Je praat niet meer met me,” zei hij. “Je praat in jezelf en je doet raar met je ogen. En je maakt andere geluiden dan normaal.”

Ah. Duidelijk. Claire pakte Houvast 1 erbij en realiseerde zich dat ze op zulke momenten onbewust op non-verbale signalen vertrouwde – iets waar haar dochters prima mee konden omgaan. Maar Luuk, met zijn autisme, pikte die signalen gewoon niet op.

Van spijker naar opschrijfboekje

Het werd tijd om anders naar Luuk te kijken. Hij begreep niet aan haar gezicht dat ze vol zat, alleen uitleggen dat ze moe was, was niet genoeg. Luuk had concrete afspraken nodig.

“Waarom vertel je me dit eigenlijk?” vroeg Luuk, toen ik hierover een gesprek met hem begon.

“Nou, omdat ik soms rust nodig heb,” antwoordde Claire.

“Oh, nou zeg dat toch gewoon.”

Simpel voor Luuk, ingewikkeld voor Claire. “Maar wat als je niet stopt met praten?”

“Dan ben ik bang dat ik vergeet wat ik wilde zeggen,” legde Luuk uit. “En dat is waarom ik blijf praten.”

Aha. Daar zat de crux. Claire stelde voor om een opschrijfboekje te gebruiken of zijn agenda. Luuk kon alles wat hij wilde vertellen opschrijven en op een later tijdstip bespreken. Na wat overleg besloot Luuk het boekje een kans te geven.

Eerste hulp bij chaos

En zo beginnen Claire en Luuk met hun nieuwe systeem. Eens kijken of het boekje Claire meer ruimte biedt.

Weet je, net als Claire soms ook niet waar je naar moet kijken als het om autisme gaat, kijk dan op: https://tienwerk.nl/houvast1

Wil jij ook beginnen de communicatie met je kind op te zetten neem eens een kijkje in de werkwijze van Tienwerk, Vul je je gegevens in en je krijgt het Stappenplan van Tienwerk gratis toegestuurd; https://tienwerk.nl/stappenplan/